Kille Sneeuwman

Kille Sneeuwman
 

door Bruno Roggen

Verwittiging:

Alle overeenkomsten met reëel bestaande personen en/of situaties zijn louter toevallig en vallen volledig buiten de wil, het opzet en de verantwoordelijkheid van de auteur.

Opwarming van het klimaat? Jazeker, maar er waren toch nog van die dagen dat het echt winterde. Dit was een van die sfeervolle, bijna magische dagen dat er een pak sneeuw viel. Het was niet echt koud, maar een paar graden onder nul. De sneeuw bleef liggen, en er viel er nog heelwat bij. Overal in Limburg was de sneeuwlaag wel niet even dik. Eens ten noorden van Hasselt viel er meer sneeuw. Zonhoven, Houthalen-Helchteren en de gemeentes in die omgeving kregen de volle laag. Het kwam zover dat in een aantal gemeentes de scholen voor een paar dagen sloten en de kinderen, tot hun groot jolijt, “sneeuwvakantie” kregen.
 

Op de Halveweg in Zonhoven besloot Herman Kriekels ook een dag vrij te nemen op zijn werk bij Bleeker & Animo, de zaak voor autotuning en speciale onderdelen waar hij werkte. Dat zou hem de verplaatsing naar Sint-Truiden besparen, maar ook kon hij dan sneeuw ruimen, en vooral zich met de kinderen bezig houden, want dat deed hij veel te weinig.
 

Die dag brachten ze samen buiten door. Alleen maar om snel een hapje te eten gingen ze binnen de warmte opzoeken. Eerst werkte Kriekels iets meer dan twee uur met de sneeuwschop die hij in de Gamma had gekocht. Daar kreeg hij ferme rugpijn van, en hij hield er dan ook maar mee op. Dan deed hij mee aan de sneeuwbalgevechten, en de kinderen probeerden daarna of ze ritjes met de ijsstoel konden maken in de tuin. Dat ging niet goed, daarvoor was de sneeuw te mals.  
 

Natuurlijk was de belangrijkste activiteit die dag voor Herman Kriekels het maken van een sneeuwman, samen met zijn kinderen. Daar waren ze na het middagmaal de hele namiddag mee bezig.  
Ze brachten met hun drieën de middag door met het zorgvuldig opbouwen van de sneeuwman. Drie bijna perfecte bollen sneeuw in drie verschillende maten stapelden ze op elkaar. An, de vrouw van Herman, kwam kijken, en zij bracht een stevige wortel mee uit de keuken voor de neus. De ogen? Herman had geen idee waar hij kolen moest halen daarvoor, dus groeven de kinderen in de tuin om wat bevroren zwarte keien te vinden. De mond van de sneeuwman, dat was eenvoudiger: daarvoor gebruikten ze een takje dat ze van een struik in de tuin hadden afgebroken. De knopen op het lijf kwamen weer van An. Die had ze gehaald uit een koekendoos waarin ze oude knopen bewaarde. Daarna waren er alleen nog, een rode sjaal, een oude pijp van uit Kriekels zijn studententijd en een oude vormeloze hoed nodig. Het jongste zoontje, Nelis, had zopas nog Frosty de Sneeuwman op VTM gezien. Hij was er half van overtuigd dat de sneeuwman tot leven zou komen als ze hem die hoed opzetten.
 

Eindelijk was de sneeuwman klaar, en hij stond in de voortuin voor het huis te pronken tot vermaak van de kinderen, en tot Hermans fierheid. Nu waren ze weer in het huis. De kinderen waren, zoals gewoonlijk, druk bezig met een spelletje op hun telefoon te spelen. Herman zat op zijn laptop te rommelen om te zien of hij misschien toch belangrijke mails uit het bedrijf in Sint-Truiden had gekregen in de loop van de dag. Er was zelfs warme chocolademelk. Die had An klaargemaakt met volle melk en echte chocolade van Côte d’Or.
 

Het was zo warm, knus en gezellig in hun huis op de Halveweg in Zonhoven. Totdat plots Prinses, hun Labrador, hard blafte. De haren op haar rug gingen rechtop staan, en nadat ze geblaft had begon de teef te janken. Herman Kriekels was verwonderd. Dat gedrag had Prinses nog nooit vertoond. Zou er plots iemand op bezoek komen, iemand die Prinses niet kende? Of wilde de Labrador gewoon naar buiten om een plasje te maken?
Kriekels ging met de hond naar de voordeur om die naar buiten te laten. Hij keek toevallig door het raam in de gang dat uitkeek op de voortuin. Een flitsende beweging trok zijn aandacht.
Toen hij terugkwam vroeg hij aan An:
 

"Schat, heb je dat gezien?"
 

"Wat gezien?"
 

"De sneeuwman. Ik zweer je dat zijn hoofd een kwartslag gedraaid is,"
 

"Doe niet belachelijk, Herman. Wat je vertelt is toch nonsens!"
 

"Nee, echt! ik zweer het."
 

"Je zegt maar op. Ik heb geen zin om naar die onzin te luisteren, en nog veel minder om daarover met je te beginnen stechelen."
 

Herman Kriekels stond daar een kwartier lang door het raam naar die sneeuwman te kijken. Hij zou zweren dat die zijn kop een klein beetje draaide om te zien of Kriekels hem nog steeds aan het bekijken was.Tenslotte gaf Herman het op. Hij schudde met zijn hoofd om er de zinsbegoocheling die hij misschien had kwijt te raken.
 

Die avond keek Kriekels nog naar het nieuws op VRT Een, daarna naar Terzake op Canvas en een documentaire over hardnekkige anti-vaxxers overal in Europa. Maar al snel was het bedtijd en vergat hij het rare gevoel dat de sneeuwman hem geïnspireerd had. Die nacht sliep hij de slaap der gelukzaligen. Hij had zelfs een mooie droom: in Sint-Truiden had hij ander werk gevonden bij Tenneco. Daar was hij benoemd tot directeur van de afdeling Public Relations, met een loon dat het drievoudige was van wat hij verdiende bij Bleeker & Animo, en een prachtige secretaresse die Anita heette...
 

De volgende dag ging hij terug naar zijn werk. Toen hij de deur van zijn BMW opendeed, werd hij achter op zijn hoofd geraakt door een sneeuwbal. Hij draaide zich om. Het was stil op straat en er was geen mens te zien. Het was kwart over zeven 's ochtends, en het was nog donker. Hij wachtte in de hoop dat zijn belager zou opduiken, maar nog steeds was er niets of niemand te bespeuren...
 

Op zijn werk was het een slappe verkoopdag. Ook in Sint-Truiden lag er sneeuw, wel bijlange zoveel niet als in Zonhoven. In de vroege namiddag kondigde de filiaalhouder aan dat de zaak, wegens gebrek aan klanten die dag, om drie uur ging sluiten en dat het personeel naar huis mocht.
 

Dat was een meevaller voor Herman Kriekels. Het gaf hem de kans om later die dag zijn kinderen van school te halen. Toen ze thuiskwamen was An er niet. Die was voor boodschappen naar de Lidl vertrokken. Plots viel er Kriekels iets vreemd op: en er stond een plas water in de keuken. Eerst dacht hij dat de hond een ongelukje had gehad, maar dat was nog nooit gebeurd. Prinses was uiterst zindelijk, al van toen ze nog maar een puppie was… Bij nader toezien besefte Herman dat het gewoon... water was.
 

"Waar komt dit vandaan?" vroeg hij. Maar de kinderen haalden gewoon hun schouders op.
 

“Misschien heeft mama en  glas water omgestoten, of gemorst met de Brita filterkan?' zei Han.
 

“Onmogelijk,” zei Herman. “Dat ze haar glas omgestoten heeft, of gemorst, dat kan, maar mama zou er niet aan denken om te vertrekken zonder dat ze dat water grondig heeft opgekuist!”
 

Weer haalden ze hun schouders op. Op die leeftijd was dat ongeveer de omvang van de kinderen hun communicatieve vaardigheden.
 

Dus haalde Herman maar een dweil in de berging en sopte de plas water op. Hij keek weer naar buiten. De sneeuwman was er nog steeds, maar Kriekels zou gezworen hebben dat die op een iets andere plek stond in de voortuin. Nog niet echt zeker dat hij weer geen zinsbegoocheling had gleed de sneeuwman weg naar zijn achterhoofd omdat hij andere dingen te doen had…
 

Maar die nacht voelde Herman Kriekels koude lucht op zijn gezicht. Hij werd wakker en hoorde de slaapkamerdeur dichtgaan. Hij dacht aan inbrekers, en sprong uit zijn bed. Toen zijn voeten de vloer raakten waren ze nat. Hij stond in een andere plas water. Zo snel hij kon sprintte hij naar beneden om in de hal uit het raam te kijken. Maar de sneeuwman was er nog altijd. Toch zou Kriekels er veel op hebben verwed dat er een spoor in de sneeuw was. Hij was erg in de war en probeerde zijn vrouw wakker te maken om over het voorval met haar te praten, maar ze had er geen zin in.
 

“Schat,” fluisterde zij. "Nog eens, vertel toch geen onzin. Ik zweer bij god dat je nog iets zegt over die sneeuwman ik je voorgoed in de steek laat."
 

"Eh… An, dat meen je toch niet?”
 

“Nee, niet echt, maar je bent gek."
 

"Het ding leeft, schat."
 

"Is dat zo? Wat dan ook, ga slapen, en laat mij gerust met die wartaal."
 

De volgende dag gebeurde er niets. Herman Kriekels was een beetje opgelucht omdat er een warmere periode zou komen. De sneeuw ging smelten, volgens weervrouw Sabine Hagedoren. Dus waren de zorgen omtrent de sneeuwman voorbij...
Hij ging deze keer naar bed met een gerust gemoed. Hij werd wakker door dezelfde koude lucht in zijn gezicht die hj de nacht daarvoor had gevoeld. En er werd iets op zijn gezicht geduwd. Zijn ogen gingen open om te zien dat de sneeuwman langs hem stond. Die probeerde hem te verstikken met zijn sjaal. Kriekels probeerde hem af te weren, maar al snel werd het donker voor zijn ogen en zonk hij weg in bewusteloosheid...
 

Kriekels werd wakker door nog meer koude lucht. Ze was zo koud! Plots realiseerde hij zich dat hij in zijn voortuin stond. Toen hij probeerde terug het huis in te lopen kon hij zich niet bewegen. Hij was wel in staat om te zien en zijn hoofd een beetje te draaien. Maar de afschuw kwam toen hij zag dat hij niet meer in zijn eigen lichaam zat. Hij was helemaal gemaakt van sneeuw. Armen had hij niet meer, zijn neus was een wortel, zijn ogen zwarte keien en zijn mond een afgebroken takje...
 

Het werd erger toen Herman Kriekels zijn familie 's ochtends het huis zag verlaten. Zijn oude lichaam kwam de deur uit, achter An en de kinderen na. Wat was er toch gebeurd? Zijn lichaam draaide zich om en Kriekels zag dezelfde gemene grijns die de avond ervoor op het gezicht van de sneeuwman stond.
 

Oh God! De sneeuwman had hun lichamen verwisseld… Herman Kriekels probeerde te bewegen maar er gebeurde niets. Hij probeerde te schreeuwen, iets te zeggen, maar er was alleen stilte in de vroege morgenlucht. Hij zat vast in een lichaam dat voorlopig nog  bevroren was, maar…

Terwijl kwam de zon op, en hij voelde zijn lichaam al beginnen te smelten.

© Bruno Roggen, Anhée, 2021